Hallo vermoeidheid, ik heb een paar lange nachten gemaakt en me anderhalve dag ziek gemeld van mijn werk. Je mag nu wel weggaan hoor!

Het zullen misschien de laatste loodjes van het jaar zijn, maar ik heb er wel last van en bovendien geen tijd voor. Want zo tegen het einde van het jaar is het druk op het werk en zijn er collega's enorm verkouden en dus zichtbaar ziek.

En dan zit ik ook nog met die dikke ontstoken vinger die me steeds meer in de weg gaat zitten. Daarover weet ik ook nog niet wat het plan wordt. Eerst nog een onderzoek afwachten, dat is gepland op 19 december. Hopelijk weet ik voor het einde van het jaar dan waar ik aan toe ben.

Blgh, ik ben er klaar mee. Zo, dat moest ik even kwijt.

'Dikke vinger'

Eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed met me, maar mijn nieuwe tactiek is om dit zoveel mogelijk te negeren. Net doen alsof er niets aan de hand is. Dat lukt natuurlijk niet altijd en of het echt werkt, is ook maar de vraag. Vandaar dat ik maar weer het schrijven van mijn blogs ga oppakken. Hopelijk helpt het me een beetje om af en toe mijn hart te luchten.

Wat is er dan aan de hand? Voor de vakantie naar Amerika heb ik nog een injectie in mijn rechterwijsvinger gehad, omdat deze weer erg ontstoken was. Het duurde even voordat ik daarvan effect merkte, maar het heeft wel geholpen. Tijdens de vakantie heb ik nergens last van gehad. De extra medicatie die ik van de reumatoloog had voorgeschreven gekregen heb ik voor de vakantie deels al afgebouwd en mijn plan was om dit na de vakantie weer verder af te bouwen. Dat plan viel in duigen. Na de vakantie begon die vinger weer langzaamaan te ontsteken en inmiddels is deze weer behoorlijk dik en ontstoken. En daarmee dus ook pijnlijk.
Sinds een paar weken heb ik ook op mijn huid rare plekjes ontdekt die ik niet kan plaatsen. Is het een begin van psoriasis? Ik hoop het niet en wil er ook niet aan denken. Dus probeer ik die plekjes te negeren voor zover dat mogelijk is, want sommige plekjes zijn redelijk pijnlijk en andere jeuken weer.

Over 2 weken heb ik weer een afspraak bij de reumatoloog en ik ben toch wel benieuwd wat zij zal zeggen. Ik had natuurlijk eerder al naar de reumatoloog kunnen gaan. Voorheen deed ik zoiets ook; als ik weer klachten had, probeerde ik de afspraak die al stond te verzetten naar een eerder moment. Maar ik had daar nu gewoon geen zin in. Ik kan niet goed verklaren waarom niet. Misschien ben ik bang voor nog een keer een injectie in mijn vinger, of heb ik geen zin in verhoging van de dosis medicatie, of zit ik niet te wachten op verdere onderzoeken ivm de plekjes op mijn huid. Het zal van allemaal een beetje zijn.

Helaas is nu ook mijn uitlaatklep deels weggevallen. Mijn uitlaatklep is mijn paard Jansen. Hij is al een aantal weken kreupel, waardoor ik niet kan rijden. Ik merk dat ik dit echt mis. Het sportief bezig zijn met een paard, het gevoel van een dravend of galopperend paard onder je. Ik had niet gedacht dat ik dat zo kon missen. Terwijl ik nog wel veel tijd aan Jansen besteed; bijna elke dag ben ik met hem aan het stappen en geef ik hem een poetsbeurt.
Overigens lukt het me niet om de tactiek van negeren toe te passen op de problemen met Jansen. Ik merk dat mijn hoofd daar aldoor vol mee is. Hij is toch al op leeftijd en is dit dan het begin van het einde?

Ik denk het niet en ik blijf positief denken. Ook als het om mijn eigen klachten gaat. Eén ding weet ik namelijk wel zeker: negativiteit helpt me niet. Ik ben nooit een doemdenker geweest en ik denk graag in oplossingen. Nu ik deze blog zo geschreven heb, weet ik dat ik voor mezelf moet opschrijven waarover ik het wil hebben met de reumatoloog. Zo'n lijstje ga ik ook maken voor de dierenarts als deze binnenkort weer komt voor Jansen.

I'll keep you posted!

 

Injectie zit erin!

Het was errug pijnlijk en het doet nog steeds pijn, dus dit wordt een korte blog, want typen met 1 hand is onhandig.
In elk geval had de reumatoloog hetzelfde idee als ik, dus overtuigingskracht had ik niet nodig :-)
De komende 2 dagen doe ik het rustig aan: geen werk en geen paard. Donderdag zien we wel weer verder.

Het is weer hoog tijd voor een verslag van de afgelopen periode!
Na een koud en regenachtig voorjaar, ging ik eind mei zelf maar de warmte en de zon opzoeken in Zuid-Spanje.
Vlak voor het vertrek had ik nog een afspraak bij de reumatoloog. Zij wist al dat ik kort ervoor gebeld had vanwege pijn in mijn heup. Dat bleek gelukkig geen nieuwe gewrichtsontsteking, maar een opnieuw opvlammende slijmbeursontsteking. Met rust en extra ontstekingsremmers is die gelukkig weer weg, alhoewel ik soms nog wel een zeurende pijn voel na veel beweging.
Verder vertelde ik dat ik soms wakker wordt met een stijve rug en dat ik iedere dag wakker wordt met een dikke en stijve wijsvinger. Na het douchen is dit wel weer verdwenen, maar op basis van mijn verhaal wilde ze eigenlijk de dosis medicatie omhoog schroeven. Zelf zag ik dat niet zo zitten, omdat ik me verder wel goed voelde. Bovendien heb ik nog in mijn herinnering dat het voor de winter ook goed ging met 20 mg MTX. Mijn idee was dat het weer moest verbeteren, wilde ik geen last meer hebben van die stijfheid. Hier kon de reumatoloog zich gelukkig in vinden, dus over 3 maanden zullen we het opnieuw bekijken.

En toen kwam de vakantie in Zuid-Spanje!
Warm en zonnig was het zeker!
Geloof het of niet, maar na de eerste nacht slapen daar, werd ik wakker zonder stijfheid in mijn lijf. Wat een mediterraan klimaat toch niet kan doen.
De andere kant van de medaille is dat tijdens zo'n vakantie mijn eetpatroon anders is dan thuis. En ik geloof nog steeds dat ook dat van invloed is op mijn reuma. Al weet ik nog niet precies hoe. Feit is wel dat ik in die week meer alcohol drink. Want zeg nou zelf, een glas cava of rosé of sangria smaakt toch heel goed op een terras in de zon?
Wellicht heeft dat ertoe bijgedragen dat de laatste dagen van de vakantie mijn wijsvinger weer begon te ontsteken.

Eenmaal thuis let ik weer goed op mijn eetpatroon, neem ik extra ontstekingsremmers en probeer ik mijn wijsvinger te ontzien. Maar dat laatste is heel lastig bij een rechterwijsvinger. Op mijn werk achter de computer, of met schrijven gebruik ik die wijsvinger best veel. En ook op de manege is het lastig die vinger te ontzien; je gebruikt je wijsvinger zonder dat je het weet.
Dus, aanstaande maandag is er nog een gaatje in het spreekuur van de reumatoloog en kan ik terecht. Waarschijnlijk zal ze de dosis van de medicatie omhoog willen doen, maar eigenlijk wil ik lokaal een injectie, in de ontsteking. Die vinger is namelijk al heel lang dik, hij is na de laatste ontsteking nooit echt meer normaal geworden. In elk geval heb ik verscheidene redenen waarom ik liever een injectie wil hoe pijnlijk dat ook is.
Een ander nadeel daarvan is dat ik dan echt een week niks mag doen met die vinger en dus erg moet oppassen. Ik moet nog bedenken hoe ik dat ga doen, maar dat zien we dan wel weer. Eerst aanstaande maandag maar eens afwachten.

Lentegevoelens

De lente is in aantocht! Eindelijk, iedereen wacht er al zolang op. Ongeveer een week geleden sneeuwde het weer eens en op Facebook zag je de foto's met klagende berichtjes achterelkaar op-ploppen. We zijn met zijn allen toe aan zon en warmte.
Dit weekend leek het er al een beetje op en de mensen die ik tegenkwam werden er vrolijk van. Zo ook ik!
En omdat goede voornemens niet alleen aan het begin van een nieuw jaar genomen hoeven te worden, neem ik er nu een paar. Gewoon, omdat het lenteweer me goed stemt. En omdat er een aantal veranderingen heeft plaatsgevonden de laatste week.
Zo ben ik weer begonnen met werken in Rotterdam. Ik zag erg op tegen het reizen en de eerste dag viel het ook echt even tegen, maar de tweede dag ging het al beter. Ik had het meteen al naar mijn zin met mijn Rotterdamse collega's en ik kreeg gelijk weer genoeg werk te doen; mijn agenda stroomt snel vol. Dat geeft me energie en dat moet ik vast houden. En verder ben ik me van plan niet te gaan ergeren aan medereizigers die egoïstisch hun plek opeisen in de trein. En mocht de NS niet meewerken, dan keer ik gewoon weer naar huis om het later op de dag nog eens te proberen. Kortom; ik wil me niet gek laten maken door het trein-reizen en mijn energie halen uit mijn werk en de goede werksfeer.
Verder wil ik mezelf niet meer (chronisch) ziek noemen, dat klinkt toch wel zwaarmoedig en ik vind het moeilijk om met de reacties die ik daarop krijg, om te gaan. De meeste mensen reageren heel meelevend, maar eigenlijk voel ik me niet echt ziek. Ik functioneer normaal en kan heel veel doen wat ieder ander ook doet. Soms alleen niet en dan moet ik pas op de plaats maken. Dat is dan maar zo en gelukkig heb ik de laatste jaren ook geleerd om mijn grens aan te geven. Daardoor doe ik wat ik leuk vind en zit ik goed in mijn vel en voel ik me dus niet ziek. Ik heb een vorm van reuma en dat is vervelend maar op dit moment prima om mee te leven.
Laat de lente maar verder het land in komen en dan op naar een warme, zonnige zomer! Ik ben er klaar voor.

Klaar met de winter!

Ik ben de winter zo zat! Wanneer start de lente nu eens? En dan ben ik heus niet veeleisend, echt niet. Gewoon geen vorst meer, minimaal 7 graden en een zonnetje neem ik al genoegen mee.
Mijn lijf is niet gemaakt voor deze langdurige kou. Aan het begin van de winter viel het me nog mee. Ik had nog niet echt last van de kou; geen pijnlijke gewrichten of extra stijfheid. Maar nu: mijn rug blijft vaak stijf, ook na het paardrijden, mijn rechterwijsvinger is enkele weken geleden weer flink ontstoken geweest en dat is nooit helemaal weggegaan en naast wintertenen heb ik ook weer last van ontstekingen in mijn tenen. Bah. Het is heel ongemakkelijk allemaal. Ik kan geen leuke schoenen meer aan, alleen maar makkelijke platte laarzen en gympen.
Afgelopen donderdag had ik toevallig weer een controle afspraak bij de reumatoloog en toen is besloten de dosis van de medicatie te verhogen. Het is te onrustig in mijn lijf. Of dit door de winter komt, valt moeilijk te zeggen, maar het zal ongetwijfeld wel meespelen. Maar ik denk ook dat de 15 mg die ik de afgelopen 3 maanden heb geslikt toch net te laag is. Het is wel jammer, want ik was de laatste tijd goed op weg met afbouwen van de medicatie.
Maar om nu 15 mg te blijven slikken en bekijken of dit beter gaat als de lente begint, is geen optie. Die ontstekingen die er nu zitten moeten toch weg; als ze te lang blijven zitten, kunnen ze mijn gewrichten beschadigen en dat wil ik echt niet. Ik moet nog een aantal jaren mee en het liefst zo comfortabel mogelijk. Dus ik kan goed leven met de verhoging en ik hoop dat de 20 mg die ik vanaf maandag ga slikken snel effect heeft en dat de kou uit de lucht gaat. Zodat ik in de lente weer vrolijk rond kan lopen op mijn favoriete schoenen!