Zo, dit is een week om snel te vergeten. Nog maar kort geleden schreef ik een blog dat ik me weer moe voel de laatste tijd en waarschijnlijk mijn grenzen weer over ben gegaan. Afgelopen weekend voelde ik me eindelijk weer goed en dacht ik dat er een stijgende lijn in zat. Maar maandagochtend ging de wekker, klaar voor een nieuwe werkweek met belangrijke afspraken. En ik voelde me slecht: moe, pijn in mijn knie en rug en vooral moe. Ik ben nog wel opgestaan, maar dat was een slecht idee. Ik vind het moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar mijn lijf protesteert aan alle kanten en wil gewoon echt niet. Het staan naast mijn bed was al teveel. Dus weer terug in bed, nog een halfuurtje slapen en dan opnieuw proberen, want ik wil toch aan het werk. Maar nee, het ging niet. Ik moet nu naar mijn lichaam luisteren en me ziek melden. Het is lang geleden dat ik me zo gevoeld heb, dat zelfs mijn bed uitkomen om naar de wc te gaan veel moeite kost.
Het was voor mijn doen een suffe week: veel slapen, op de bank zitten, blij zijn met een blokje om lopen. Vanwege mijn drukke werkweek zou ik al niet paardrijden deze week en dat kwam nu eigenlijk goed uit. Donderdag wilde ik echt weer aan het werk. Het opstaan kostte nog moeite, dus ik ben begonnen met thuis werken en in de middag naar Den Haag gegaan. Het was fijn om weer nuttig bezig te kunnen zijn, maar de middag was wel intensief. En dan de goedbedoelde interesse en vragen van collega's. Ik voelde me al bezwaard om ziek te melden en dan hoor je dat je er wel goed uit ziet, ook goedbedoeld, maar zo voel ik me niet.
Nu maar een rustig weekend tegemoet gaan met weinig afspraken. Oh, wacht, ik ga mijn lieve zus en zwager helpen verhuizen. Oké, stapje terug: anderen mijn auto laten vullen met dozen en niet te fysiek bezig zijn en op tijd weer naar huis.
Poeh het is wel weer de ultieme test om niet over mijn grenzen te gaan. Het besef dat ik mijn leuke gezellige single leven opnieuw moet 'downsizen' is wel ten volle doorgedrongen. Dus vanaf nu een regelmatig leven met doordeweeks geen sociale afspraken en het weekend beperken tot één sociale afspraak. Regelmatig eten, sporten en op tijd naar bed gaan deed ik al, dat vergt geen verandering. Maar hoe doe ik dat dan met daten? ;-) Tenslotte ben ik een single 30-er en met zo'n gedwongen gestructureerd leven is de kans klein dat ik spontaan een leuke man tegen kom. Iemand tips? ;-)
Laten we hopen dat de lente doorzet en de zomer snel komt, dan voel ik me vast beter. In elk geval probeer ik volgende week weer te starten met een normale week, ik wil het graag, hopelijk werkt mijn lijf daaraan mee.
Het duurt inmiddels alweer ongeveer twee weken, die vermoeidheid. Deze blog zit al ongeveer net zo lang in mijn hoofd, maar ik heb eerder niet de puf gehad om het te schrijven.
Het blijft frustrerend die vermoeidheid, ook al weet ik dat het erbij hoort. Maar juist nu het lente wordt, heb ik weer zin van alles te doen. En daar zit nu juist het probleem. Ik blijf het moeilijk vinden om niet over mijn grenzen te gaan. Zeker als ik me goed voel, plan ik leuke afspraken, werk ik een keer langer door, begin ik aan klussen thuis. En dan moet ik een keer de prijs betalen.
Het heeft me wel weer aan het denken gezet: Waarom leg ik de lat altijd zo hoog voor mezelf? Waarom wil ik altijd alles goed doen? Natuurlijk, het is wie ik ben, de perfectionist, maar dat maakt wel dat ik mijn grenzen over ga en mezelf ook in de weg zit. En dat frustreert me.
Dus probeer ik nu weer mijn grenzen te vinden. Ik zeg 'weer', want het is een terugkerend proces. Een 'laid-back' leven zou makkelijker voor me zijn, maar daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd. Ik wil nu eenmaal zelf mijn pad bepalen en invloed hebben op wat het leven mij brengt. Ondanks mijn reuma. Vandaar mijn terugkerende zoektocht naar mijn grenzen. Zucht, soms word ik gewoon moe van mezelf! Ik moet leren loslaten, het leven nemen zoals het komt. Eigenlijk meer leven volgens het motto van mijn blog: carpe diem. Is het toch een dertigers dilemma (zie eerdere blog) of een bepaalde prestatiedruk die een single-status onbewust met zich meebrengt? Ik weet het niet, maar de vraag is of het nodig is dit te weten? Vast niet. Laat los en pluk de dag! (note to self)
Op mijn werk gaat het inmiddels al beter. In een eerdere blog schreef ik over een pittig gesprek dat ik heb gehad. Aanleiding hiervoor was een ambitie die ik had en waarover mijn leidinggevende twijfels had. Het heeft wel opgebracht dat ik ontwikkelmogelijkheden krijg om die ambitie waar te maken en daarmee gun ik mezelf tijd en ruimte om me te ontwikkelen. En dat geeft al een hoop rust in mijn hoofd. Ik hoef niet zo snel carrière te maken als anderen, dat is niet gezond voor me.
En verder: die trap die ik aan het renoveren ben, hoeft niet morgen af. Ik ben de enige die 'm ziet en toevallig vind ik de grondverf die er nu op zit al een enorme verbetering! ;-)
Gelukkig heb ik een begripvolle sociale omgeving. Het is niet erg om een afspraak te verzetten, om de bus te nemen in plaats van de fiets of 's avonds niet te reageren op een appje omdat ik dan al in bed lig.
Eigenlijk is de kern van het verhaal: niet teveel willen doen en los laten. En toevallig komt dat ook telkens terug tijdens het paardrijden. Nouja, dat is geen toeval. Dat is een spiegel die me voorgehouden wordt.
