Vanaf 21 maart start de jaarlijkse collecteweek van het Reumafonds weer. Ieder jaar rond deze tijd roep ik jou, lezer van mijn blog, op om te doneren aan de collectant als deze aan je deur komt.
Dit jaar heb ik zelf de kans om te collecteren, zonder dat ik bij jouw deur hoef aan te bellen. Hoe handig is dat! Het Reumafonds heeft een digicollecte in het leven geroepen. Ik heb een digitale collectebus aangemaakt vanaf mijn luie bank waarin jij kunt doneren, eveneens vanaf je luie bank :-)
Check: https://reumafonds.digicollect.nl/michelle-van-wijngaarde
En waarom wil ik graag dat je doneert?
Het Reumafonds financiert meerdere onderzoeken naar reuma. Zoals jullie weten is er nog steeds geen geneesmiddel voor reuma en is er veel onbekend over de oorzaken van reuma. Onderzoek is nodig om dit aan het licht te brengen en onderzoek doen is duur.
Als reumapatiënt word ik iedere dag geconfronteerd met de gevolgen van deze chronische ziekte, zie het boekje dat ik eerder heb gedeeld m.b.v. het Reumafonds: http://boekjeopen.reumafonds.nl/verhalen/michelle-van-wijngaarde-la-vie-est-faite-de-petits-bonheurs-7429f68e92.
Ook nu het al enige tijd goed met me gaat. Mijn laatste consult bij de reumatoloog was half februari en alles was gelukkig goed. Mijn knie houdt zich goed, ook na mijn vakantie naar Cuba waar ik toch veel gelopen heb. De huidige dosis van medicatie lijkt dus goed aan te slaan.
En dat bedoel ik ten eerste met gevolgen: om me goed te kunnen blijven voelen (lees: ontstekingsvrij) moet ik iedere week medicatie slikken. Tegen de bijwerkingen van deze medicatie slik twee keer per week weer andere pilletjes. Ik heb het geluk dat ik deze medicatie goed verdraag, maar er zijn veel reumapatiënten bij wie dat niet het geval is.
Verder moet ik, juist nu het goed met me gaat, oppassen dat ik mijn grenzen niet overschrijd. Zo was ik gisteren bijvoorbeeld bezig geweest met klussen in mijn huis. Na een uur vloerbedekking van mijn trap af trekken, was ik gesloopt. Mijn lijf protesteerde en ik moest stoppen en de rest van de dag op de bank uitrusten. Gelukkig weet ik na al die jaren wel dat ik naar mijn lichaam moet luisteren, maar ik blijf ook wie ik ben. En dat betekent dat ik het liefst alle vloerbedekking al van de trap had afgehaald, ongeduldig als ik ben. Nu ben ik nog niet halverwege. Dat geeft niet en het komt heus wel af, maar dit zegt wel hoe ik weer geconfronteerd wordt met de gevolgen van mijn reuma.
Om over geld nog maar niet te spreken. Ieder jaar ben ik mijn eigen risico van de zorgverzekering kwijt en moet ik voor een reis naar het buitenland aanvullende medicatie meenemen (zie ook eerdere blogs) wat buiten de verzekering valt. Wanneer reuma te genezen is, ben je misschien hooguit één jaar je eigen risico kwijt aan medicatie, maar dan zou het voorbij kunnen zijn. Ik heb er nu ieder jaar mee te maken en inmiddels is het eigen risico zo hoog dat je daar echt rekening mee moet houden. Oke, het is een lange termijn hoop van me, maar ik ben positief en alle kleine beetje helpen!
Dus, doneer in mijn digitale collectebus dat wat je missen kan en wil aan het Reumafonds. Geloof me, het komt echt goed terecht!
