Rectificatie; ik zeur niet.

Over mijn laatste blog kreeg een opmerking dat ik zeurderig overkwam, omdat ik even noemde dat ik mijn paard niet meer zou kunnen betalen met de verhoging van het eigen risico. Het is absoluut niet mijn bedoeling om zeurderig over te komen, dus dat wil ik in deze blog rechtzetten.
Het ging mij in mijn vorige blog om het grote geheel. Zoals ik aangaf, kan ik gelukkig nog fulltime werken, waardoor ik de ziektekosten en mijn passie nog wel kan betalen. Maar er zijn ook chronisch zieken die niet (fulltime) kunnen werken en wellicht ook een passie hebben.
Wat ik merk bij mijn passie, is dat ik het ziek zijn vergeet, het is weg. Ik voel me goed en alle zorgen glijden van me af. En het maakt dan niet uit wat je passie is, of het nu paardrijden of tamboerijn spelen is, het zorgt ervoor dat je lekker in je vel zit. En dat is voor chronisch zieken heel belangrijk. Ik ben ervan overtuigd dat je dan minder een beroep hoeft te doen op zorgverleners.
Daarnaast ben ik het met de patiëntenfederatie eens dat de verhoging van het eigen risico de kans met zich meebrengt dat mensen zorg langer uitstellen, met tot mogelijk gevolg dat ze op een later moment een groter beroep op de zorg moeten doen, wat meer kosten met zich meebrengt. Om die reden ben ik van menig dat de overheid vooral aan korte termijn denken doet, zoals ik mijn vorige blog geïllustreerd heb.
In mijn vorige blog noemde ik ook dat een chronisch zieke een tegemoetkoming krijgt en dat dit niet meer is dan een aardig gebaar. Ik zie dit vooral als symptoombestrijding, het gevolg van een politiek spelletje tussen de rechtse en linkse partijen.

Ik ben geen zeur, dat wil ik niet zijn en dat kan ik volgens mij ook niet zijn, als ik bang ben om me aan te stellen, zoals ik mijn voorlaatste blog heb beschreven. Carpe Diem!

Chronisch ziek? Onbetaalbaar!

Vorige week was er bij het RTL Nieuws een item over de bezuinigingsplannen van de overheid. Eén van de plannen is het verhogen van het eigen risico van de zorgverzekering. Dit jaar is het eigen risico omhoog gegaan van €170,- naar €220,-. Dat is al een fikse verhoging. Volgens RTL wordt het eigen risico volgend jaar maar liefst €400,-. Voor chronisch zieken is er een vergoeding ter tegemoetkoming van de kosten. http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/2012/05_mei/03/binnenland/Eigen-risico-in-de-zorg-bijna-verdubbeld.xml

Dat is een aardig gebaar, maar meer ook niet.

Ik schrok best van dit bericht. Nu werk ik gelukkig nog steeds fulltime, dus ik kan sparen om deze kosten te betalen. En dat moet ook wel, want deze kosten ben ik gegarandeerd kwijt. Maar ik maakte wel meteen een snelle rekensom of ik andere kosten dan nog wel kan betalen. Zoals mijn paard. Voor mij is dat mijn ultieme ontspanning waardoor ik even niet denk aan de gevolgen van het chronisch ziek zijn. En zo zullen andere chronisch zieken ook hun passie hebben dat geld kost. Je passie zorgt ervoor dat je je beter voelt en het maakt het chronisch ziek zijn dragelijk. Dit wordt met de hoge zorgkosten lastiger te betalen met als risico dat chronisch zieken zich minder goed voelen, meer last krijgen van hun ziekte en vaker een beroep moeten doen op zorgverlening. Dat kost de overheid dan uiteindelijk weer geld.

Als je het zo bekijkt, kun je niet anders dan concluderen dat de overheid aan korte termijn denken doet. We hebben nu geld nodig, dus we vragen de burgers nu meer geld. Over de effecten op de lange termijn wordt niet gesproken. Eigenlijk kun je het een beetje vergelijken met de groep jongeren waar ik in mijn werk mee te maken heb. Als verklaring waarom ze een diefstal hebben gepleegd, zeggen ze vaak dat ze op dat moment geld nodig hadden voor sigaretten of iets dergelijks. Over de mogelijke gevolgen op de lange termijn (strafblad waardoor bijvoorbeeld een opleiding van hun keuze niet meer mogelijk is) denken ze niet na.
Als de economische crisis nog even aanhoudt en de overheid op dezelfde wijze met oplossingen denkt te komen, dan wordt het op den duur onbetaalbaar om chronisch ziek te zijn. Gelukkig is mijn motto om met de dag te leven, dus voor nu geniet ik van de mogelijkheden die ik wel heb.

En daarover gesproken: afgelopen vrijdag heb ik weer een zeer prettige afspraak gehad bij de reumatoloog. Ik ben echt tevreden over haar. Ze vraagt veel en ze vraagt goed door. En ik kan mijn verhaal goed bij haar kwijt. Zo vertelde ik haar over mijn vermoeidheid en de moeite die ik heb met de injecties iedere week. Dit in combinatie met mijn antwoorden op haar vragen deed haar besluiten dat ik wel weer pilletjes kan slikken en dat de dosering omlaag kan. Ik ga nu 20 mg per week pilletjes slikken ipv 30 mg per week injecties. Hartstikke fijn! Maar ook heel spannend, want het is wel meteen een forse dosisverlaging. Voorlopig zal de spiegel in mijn bloed nog wel hoog blijven, dus er zullen een paar weken overheen gaan voor mijn lijf doorheeft wat er is gebeurd. Ik ben in elk geval allang blij dat ik tijdens onze vakantie niet die vervelende injecties hoef te zetten in een toiletgebouw van een camping. Ik pak straks een glas water en het is slik, weg.

Met blij gemoed sluit ik af en laat de zomer maar komen!