Eigenlijk gaat het helemaal niet zo goed met me, maar mijn nieuwe tactiek is om dit zoveel mogelijk te negeren. Net doen alsof er niets aan de hand is. Dat lukt natuurlijk niet altijd en of het echt werkt, is ook maar de vraag. Vandaar dat ik maar weer het schrijven van mijn blogs ga oppakken. Hopelijk helpt het me een beetje om af en toe mijn hart te luchten.
Wat is er dan aan de hand? Voor de vakantie naar Amerika heb ik nog een injectie in mijn rechterwijsvinger gehad, omdat deze weer erg ontstoken was. Het duurde even voordat ik daarvan effect merkte, maar het heeft wel geholpen. Tijdens de vakantie heb ik nergens last van gehad. De extra medicatie die ik van de reumatoloog had voorgeschreven gekregen heb ik voor de vakantie deels al afgebouwd en mijn plan was om dit na de vakantie weer verder af te bouwen. Dat plan viel in duigen. Na de vakantie begon die vinger weer langzaamaan te ontsteken en inmiddels is deze weer behoorlijk dik en ontstoken. En daarmee dus ook pijnlijk.
Sinds een paar weken heb ik ook op mijn huid rare plekjes ontdekt die ik niet kan plaatsen. Is het een begin van psoriasis? Ik hoop het niet en wil er ook niet aan denken. Dus probeer ik die plekjes te negeren voor zover dat mogelijk is, want sommige plekjes zijn redelijk pijnlijk en andere jeuken weer.
Over 2 weken heb ik weer een afspraak bij de reumatoloog en ik ben toch wel benieuwd wat zij zal zeggen. Ik had natuurlijk eerder al naar de reumatoloog kunnen gaan. Voorheen deed ik zoiets ook; als ik weer klachten had, probeerde ik de afspraak die al stond te verzetten naar een eerder moment. Maar ik had daar nu gewoon geen zin in. Ik kan niet goed verklaren waarom niet. Misschien ben ik bang voor nog een keer een injectie in mijn vinger, of heb ik geen zin in verhoging van de dosis medicatie, of zit ik niet te wachten op verdere onderzoeken ivm de plekjes op mijn huid. Het zal van allemaal een beetje zijn.
Helaas is nu ook mijn uitlaatklep deels weggevallen. Mijn uitlaatklep is mijn paard Jansen. Hij is al een aantal weken kreupel, waardoor ik niet kan rijden. Ik merk dat ik dit echt mis. Het sportief bezig zijn met een paard, het gevoel van een dravend of galopperend paard onder je. Ik had niet gedacht dat ik dat zo kon missen. Terwijl ik nog wel veel tijd aan Jansen besteed; bijna elke dag ben ik met hem aan het stappen en geef ik hem een poetsbeurt.
Overigens lukt het me niet om de tactiek van negeren toe te passen op de problemen met Jansen. Ik merk dat mijn hoofd daar aldoor vol mee is. Hij is toch al op leeftijd en is dit dan het begin van het einde?
Ik denk het niet en ik blijf positief denken. Ook als het om mijn eigen klachten gaat. Eén ding weet ik namelijk wel zeker: negativiteit helpt me niet. Ik ben nooit een doemdenker geweest en ik denk graag in oplossingen. Nu ik deze blog zo geschreven heb, weet ik dat ik voor mezelf moet opschrijven waarover ik het wil hebben met de reumatoloog. Zo'n lijstje ga ik ook maken voor de dierenarts als deze binnenkort weer komt voor Jansen.
I'll keep you posted!
