een week om snel te vergeten

Zo, dit is een week om snel te vergeten. Nog maar kort geleden schreef ik een blog dat ik me weer moe voel de laatste tijd en waarschijnlijk mijn grenzen weer over ben gegaan. Afgelopen weekend voelde ik me eindelijk weer goed en dacht ik dat er een stijgende lijn in zat. Maar maandagochtend ging de wekker, klaar voor een nieuwe werkweek met belangrijke afspraken. En ik voelde me slecht: moe, pijn in mijn knie en rug en vooral moe. Ik ben nog wel opgestaan, maar dat was een slecht idee. Ik vind het moeilijk uit te leggen hoe dat voelt, maar mijn lijf protesteert aan alle kanten en wil gewoon echt niet. Het staan naast mijn bed was al teveel. Dus weer terug in bed, nog een halfuurtje slapen en dan opnieuw proberen, want ik wil toch aan het werk. Maar nee, het ging niet. Ik moet nu naar mijn lichaam luisteren en me ziek melden. Het is lang geleden dat ik me zo gevoeld heb, dat zelfs mijn bed uitkomen om naar de wc te gaan veel moeite kost. 
Het was voor mijn doen een suffe week: veel slapen, op de bank zitten, blij zijn met een blokje om lopen. Vanwege mijn drukke werkweek zou ik al niet paardrijden deze week en dat kwam nu eigenlijk goed uit. Donderdag wilde ik echt weer aan het werk. Het opstaan kostte nog moeite, dus ik ben begonnen met thuis werken en in de middag naar Den Haag gegaan. Het was fijn om weer nuttig bezig te kunnen zijn, maar de middag was wel intensief. En dan de goedbedoelde interesse en vragen van collega's. Ik voelde me al bezwaard om ziek te melden en dan hoor je dat je er wel goed uit ziet, ook goedbedoeld, maar zo voel ik me niet. 
Nu maar een rustig weekend tegemoet gaan met weinig afspraken. Oh, wacht, ik ga mijn lieve zus en zwager helpen verhuizen. Oké, stapje terug: anderen mijn auto laten vullen met dozen en niet te fysiek bezig zijn en op tijd weer naar huis.
Poeh het is wel weer de ultieme test om niet over mijn grenzen te gaan. Het besef dat ik mijn leuke gezellige single leven opnieuw moet 'downsizen' is wel ten volle doorgedrongen. Dus vanaf nu een regelmatig leven met doordeweeks geen sociale afspraken en het weekend beperken tot één sociale afspraak. Regelmatig eten, sporten en op tijd naar bed gaan deed ik al, dat vergt geen verandering. Maar hoe doe ik dat dan met daten? ;-) Tenslotte ben ik een single 30-er en met zo'n gedwongen gestructureerd leven is de kans klein dat ik spontaan een leuke man tegen kom. Iemand tips? ;-) 
Laten we hopen dat de lente doorzet en de zomer snel komt, dan voel ik me vast beter. In elk geval probeer ik volgende week weer te starten met een normale week, ik wil het graag, hopelijk werkt mijn lijf daaraan mee.