Over mijn laatste blog kreeg een opmerking dat ik zeurderig overkwam, omdat ik even noemde dat ik mijn paard niet meer zou kunnen betalen met de verhoging van het eigen risico. Het is absoluut niet mijn bedoeling om zeurderig over te komen, dus dat wil ik in deze blog rechtzetten.
Het ging mij in mijn vorige blog om het grote geheel. Zoals ik aangaf, kan ik gelukkig nog fulltime werken, waardoor ik de ziektekosten en mijn passie nog wel kan betalen. Maar er zijn ook chronisch zieken die niet (fulltime) kunnen werken en wellicht ook een passie hebben.
Wat ik merk bij mijn passie, is dat ik het ziek zijn vergeet, het is weg. Ik voel me goed en alle zorgen glijden van me af. En het maakt dan niet uit wat je passie is, of het nu paardrijden of tamboerijn spelen is, het zorgt ervoor dat je lekker in je vel zit. En dat is voor chronisch zieken heel belangrijk. Ik ben ervan overtuigd dat je dan minder een beroep hoeft te doen op zorgverleners.
Daarnaast ben ik het met de patiëntenfederatie eens dat de verhoging van het eigen risico de kans met zich meebrengt dat mensen zorg langer uitstellen, met tot mogelijk gevolg dat ze op een later moment een groter beroep op de zorg moeten doen, wat meer kosten met zich meebrengt. Om die reden ben ik van menig dat de overheid vooral aan korte termijn denken doet, zoals ik mijn vorige blog geïllustreerd heb.
In mijn vorige blog noemde ik ook dat een chronisch zieke een tegemoetkoming krijgt en dat dit niet meer is dan een aardig gebaar. Ik zie dit vooral als symptoombestrijding, het gevolg van een politiek spelletje tussen de rechtse en linkse partijen.
Ik ben geen zeur, dat wil ik niet zijn en dat kan ik volgens mij ook niet zijn, als ik bang ben om me aan te stellen, zoals ik mijn voorlaatste blog heb beschreven. Carpe Diem!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten