Chronisch ziek? Onbetaalbaar!

Vorige week was er bij het RTL Nieuws een item over de bezuinigingsplannen van de overheid. Eén van de plannen is het verhogen van het eigen risico van de zorgverzekering. Dit jaar is het eigen risico omhoog gegaan van €170,- naar €220,-. Dat is al een fikse verhoging. Volgens RTL wordt het eigen risico volgend jaar maar liefst €400,-. Voor chronisch zieken is er een vergoeding ter tegemoetkoming van de kosten. http://www.rtl.nl/components/actueel/rtlnieuws/2012/05_mei/03/binnenland/Eigen-risico-in-de-zorg-bijna-verdubbeld.xml

Dat is een aardig gebaar, maar meer ook niet.

Ik schrok best van dit bericht. Nu werk ik gelukkig nog steeds fulltime, dus ik kan sparen om deze kosten te betalen. En dat moet ook wel, want deze kosten ben ik gegarandeerd kwijt. Maar ik maakte wel meteen een snelle rekensom of ik andere kosten dan nog wel kan betalen. Zoals mijn paard. Voor mij is dat mijn ultieme ontspanning waardoor ik even niet denk aan de gevolgen van het chronisch ziek zijn. En zo zullen andere chronisch zieken ook hun passie hebben dat geld kost. Je passie zorgt ervoor dat je je beter voelt en het maakt het chronisch ziek zijn dragelijk. Dit wordt met de hoge zorgkosten lastiger te betalen met als risico dat chronisch zieken zich minder goed voelen, meer last krijgen van hun ziekte en vaker een beroep moeten doen op zorgverlening. Dat kost de overheid dan uiteindelijk weer geld.

Als je het zo bekijkt, kun je niet anders dan concluderen dat de overheid aan korte termijn denken doet. We hebben nu geld nodig, dus we vragen de burgers nu meer geld. Over de effecten op de lange termijn wordt niet gesproken. Eigenlijk kun je het een beetje vergelijken met de groep jongeren waar ik in mijn werk mee te maken heb. Als verklaring waarom ze een diefstal hebben gepleegd, zeggen ze vaak dat ze op dat moment geld nodig hadden voor sigaretten of iets dergelijks. Over de mogelijke gevolgen op de lange termijn (strafblad waardoor bijvoorbeeld een opleiding van hun keuze niet meer mogelijk is) denken ze niet na.
Als de economische crisis nog even aanhoudt en de overheid op dezelfde wijze met oplossingen denkt te komen, dan wordt het op den duur onbetaalbaar om chronisch ziek te zijn. Gelukkig is mijn motto om met de dag te leven, dus voor nu geniet ik van de mogelijkheden die ik wel heb.

En daarover gesproken: afgelopen vrijdag heb ik weer een zeer prettige afspraak gehad bij de reumatoloog. Ik ben echt tevreden over haar. Ze vraagt veel en ze vraagt goed door. En ik kan mijn verhaal goed bij haar kwijt. Zo vertelde ik haar over mijn vermoeidheid en de moeite die ik heb met de injecties iedere week. Dit in combinatie met mijn antwoorden op haar vragen deed haar besluiten dat ik wel weer pilletjes kan slikken en dat de dosering omlaag kan. Ik ga nu 20 mg per week pilletjes slikken ipv 30 mg per week injecties. Hartstikke fijn! Maar ook heel spannend, want het is wel meteen een forse dosisverlaging. Voorlopig zal de spiegel in mijn bloed nog wel hoog blijven, dus er zullen een paar weken overheen gaan voor mijn lijf doorheeft wat er is gebeurd. Ik ben in elk geval allang blij dat ik tijdens onze vakantie niet die vervelende injecties hoef te zetten in een toiletgebouw van een camping. Ik pak straks een glas water en het is slik, weg.

Met blij gemoed sluit ik af en laat de zomer maar komen!